Kiedy Donald Trump wygrał wybory prezydenckie w 2016 r., reporterka z Wyoming Public Media Melodie Edwards zdała sobie sprawę, że życie i praca w sercu regionu popierającego Trumpa nie pomogły jej przewidzieć wyniku. Czuła, że musi się dowiedzieć, jak słuchać ludzi ze społeczności w całym stanie, zwłaszcza tych, którzy nie czuli się komfortowo, wypowiadając swoje poglądy.

Tak narodził się cykl „Z całym szacunkiem, ale się nie zgadzam” – sposób na przedstawienie rozmów toczących się po drugiej stronie politycznej barykady na szereg trudnych zagadnień oraz wskazanie najlepszych praktyk ułatwiających częstsze przeprowadzanie tych trudnych rozmów. W ramach serii Edwards zorganizowała dyskusję społeczności w Gillette, małym miasteczku w hrabstwie Campbell w Wyoming, dotkniętym zwolnieniami z pracy, bezdomnością i biedą. Miasto było mocno podzielone pod pewnymi względami, z publicznymi demonstracjami, rasistowskimi przemówieniami, zbrodniami na tle nienawiści do muzułmanów oraz nalotami imigracyjnymi. Gillette znajduje się w hrabstwie Campbell, które miało największy odsetek głosów na Trumpa ze wszystkich hrabstw Wyoming.

W grudniu 2017 r. Edwards zwołała małą grupę, aby porozmawiać o tolerancji i budowaniu wspólnej wizji przyszłości Gillette. Słuchacze wyrazili przytłaczającą, czasami emocjonalną reakcję na tę historię. „Ludzie mówili, że są dumni z bycia mieszkańcami Wyoming” – wspomina.

NARZĘDZIA/TAKTYKA:

• Ułatwiona dyskusja w małych grupach: Edwards zaprosiła 10 liderów społeczności reprezentujących pełne spektrum Gillette, aby usiedli przy stole, po czym omówili naprawę społeczności oraz wspólną wizję przyszłości. Rozmowa została nagrana (pełne nagranie opublikowane w internecie) i zmontowana w materiał radiowy.

CO DZIĘKI TEMU WIEMY? (PODPOWIEDZI)

• Ostrożna rekrutacja: Edwards celowo wybierała źródła, szczególnie konserwatywne głosy, i uwzględniała odmienne poglądy, aby wyciągnąć ludzi z ich własnych baniek. Skontaktowała się z lokalnymi partiami republikańskimi i demokratycznymi, by uzyskać zalecenia dotyczące tego, kto powinien wziąć udział w wydarzeniu. Wybrani uczestnicy reprezentowali cały przekrój społeczności: od przywódców religijnych, przez polityków, po pracowników socjalnych i górników. Edwards zadbała o to, aby każdy miał przy stole przynajmniej jednego sojusznika (np. była tam więcej niż jedna kobieta i więcej niż jedna osoba z mniejszości etnicznej).
• Ramowanie rozmowy: Edwards studiowała wiele badań na temat dyskursu obywatelskiego, aby łatwiej prowadzić dyskusje. Starannie kultywowała wśród uczestników poczucie, że są wzorami dla społeczności. W ramach przygotowań do wydarzenia utworzyła grupę e-mailową dla uczestników, zwracając się do nich wszystkich jako do liderów dyskursów obywatelskich oraz liderów społeczności, jak również mocno dbała o atmosferę współpracy. Ustaliła podstawowe zasady dotyczące tego, jak ludzie powinni ze sobą rozmawiać, i upewniła się, że zostały one przekazane z wyprzedzeniem, a także ponownie na początku rozmowy.
• Wybór tematu/wątku: Przed wydarzeniem Edwards monitorowała lokalną rozmowę, w tym listy do redaktora lokalnej gazety, aby upewnić się, że trzyma rękę na pulsie. Pozwoliło jej to zidentyfikować kontrowersje, którymi ludzie się pasjonowali, zwłaszcza kwestie, którymi osoby z prawej i lewej strony wspólnie się interesowały i o których mogłyby razem dyskutować.